تو اون شام مهتاب
کنارم نشستی
عجب شاخه گل وار
به پایم شکستی
قلم زد نگاهت
به نقش آفرینی
که صورتگری را
نبود این چنینی
...
تو دونسته بودی
چه خوش باورم من
...
تا گفتم کی هستی
تو گفتی یه بیتاب
تا گفتم دلت کو
تو گفتی که دریا
قسم خوردی بر ماه
که عاشق ترینی
تو یه جمع عاشق تو صادق ترینی
همون لحظه ابری
رخ ماهو آشفت
به خود گفتم ای وای
مبادا دروغ گفت؟
...
گذشت روزگاری از اون لحظه ناب
که معراج دل بود
به درگاه مهتاب
درون درگه عشق
چه محتاج نشستم
تو هر شام مهتاب
به یادت شکستم
از این شکستن
خبر داری یا نه؟
هنوز شور عشقو
به سر داری یا نه؟
خداوندا
خوب میدانم مرا در میان رنج
هدایت میکنی نه به گرداگرد آن
خدایی که اینطوری دوستم داری پس کجایی؟چرا من نمیبینمت؟
گفته بودی که چرا محو تماشای منی
و آنچنان محو که یک دم مژه بر هم نزنی
مژه بر هم نزنم تا که زدستم نرود
ناز چشم تو به قد مژه بر هم زدنی
سلام دوستای گلم.حالتون؟گفتم یه مدت یه سری شعر مینویسم.نوشتم اما دیگه ادامه نمیدم.خسته شدم.فقط نمیدونم کی میخوام به ذهن آشفتم یه سرو سامونی بدم.اما به هرحال میدم.برام دعا کنید.امروز قراره برم جایی که... .نمیدونم آخرشم سرمو با این کارا به باد میدم.از دستم راحت میشین
کوله بار/توشه ای بر پشت
و عصایی در مشت
موسی وار راهی بیابان شبم
گوسپند پراکنده
وهمسر آبستن
شلاق طوفان در پس پشت
برگرده
وپیش روی:
فرعون
فرعون
فرعون
ماندن/از دست رفتن است
و چاره؟رفتن است
از هیچ سو نه چراغی/نه قبس
میروم موسی وار
با ایمان به رسالتی که در دل دارم
و کتاب عشقی که در کف
آه/ای جاودان شب
کوه طور/در این همسایگی نیست
همراهم را میگویم:برخیز
و پای افزاری بدوز از شکیب
فرعون مردنی است
الیس الصبح بقریب؟